அனு, திருநங்கை சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த ஒரு வலிமையான ஆளுமை. அவரது வாழ்க்கை, சமூகத்தின் புறக்கணிப்பு, குடும்பத்தின் எதிர்ப்பு, மற்றும் தனிப்பட்ட சவால்களை எதிர்கொண்டு, தனது அடையாளத்தை உறுதிப்படுத்தி, கனவை நோக்கி முன்னேறும் ஒரு உத்வேகமூட்டும் கதையாகும்.
திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில், சேரன்மாதேவி அருகே உள்ள கபாலிப்பறை என்ற சிறிய கிராமத்தில் பிறந்த அனு, பிறந்தவுடன் தனது பெற்றோருடன் கோயம்புத்தூருக்கு குடிபெயர்ந்தார்.
வேலைவாய்ப்பு இல்லாததால், அவரது பெற்றோர் பனியன் நிறுவனங்களில் வேலை செய்யத் தொடங்கினர். அனு, தனது தம்பி மற்றும் தங்கையுடன் கோயம்புத்தூரில் வளர்ந்தார். அவரது குழந்தைப் பருவம், பொருளாதார சவால்களுக்கு மத்தியில் எளிமையாக இருந்தது.
மரபணு மாற்ற உணர்வுகளும் குடும்ப எதிர்ப்பும்
பத்தாம் வகுப்பு வரை படித்த அனு, 15-16 வயதில் தனது மரபணு மாற்ற உணர்வுகளை உணரத் தொடங்கினார். இந்த உணர்வுகளை பெற்றோரிடம் பகிர்ந்தபோது, அவர்கள் ஆரம்பத்தில் அதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்தனர்.
“இன்னும் ஒரு வருடம் பொறு, பின்னர் பார்க்கலாம்” என்று அவர்கள் கூறினாலும், சமூகத்தின் கேலியும், குடும்பத்தின் அழுத்தமும் அனுவை மனதளவில் பாதித்தது. வீட்டில் அவரது நடவடிக்கைகள் குறித்து புகார்கள் எழ, பெற்றோர் அவரை கண்டித்து தண்டித்தனர்.
16 வயதில், இந்த அழுத்தங்களைத் தாங்க முடியாமல், அனு வீட்டை விட்டு வெளியேற முடிவு செய்தார். மும்பை செல்ல வேண்டும் என்று கனவு கண்ட அவர், தவறுதலாக சென்னைக்கு செல்லும் ரயிலில் ஏறி, வியாசர்பாடியில் இறங்கினார்.
சென்னையில் ஆரம்ப பயணம்
சென்னையில், திருநங்கை சமுதாயத்துடன் இணைந்த அனு, ஆறு மாதங்கள் வியாசர்பாடியில் தங்கினார். அங்கு, சமுதாயத்தின் ஆதரவுடன் இருந்தாலும், அவரது இளம் வயது காரணமாக பாதுகாப்பு கருதி மும்பைக்கு அனுப்பப்பட்டார்.
2011-12 காலகட்டத்தில் மும்பை சென்ற அனு, அங்கு 13 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். மும்பையில், யாசகம், சமூகத்தின் புறக்கணிப்பு, பாலியல் தொந்தரவு, மற்றும் வன்முறை உள்ளிட்ட கடுமையான அனுபவங்களை எதிர்கொண்டார்.
“ரோட்டில் சாப்பிட வேண்டியிருந்தது, வடை பாவ், ரொட்டி பாஜி போன்ற உணவுகளை சாப்பிட வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தது,” என்று அவர் கூறுகிறார். இருப்பினும், தமிழ்நாட்டு உணவு கிடைக்கும்போது, அது அவருக்கு ஆறுதல் அளித்தது.
மரபணு மாற்ற அறுவை சிகிச்சை மற்றும் அடையாளம்
18 வயதில், அனு மரபணு மாற்ற அறுவை சிகிச்சை செய்துகொண்டார். இது அவரது அடையாளத்தை உறுதிப்படுத்திய முக்கிய தருணமாக இருந்தது. மும்பையில் ஹிந்தி, மராத்தி கற்று, அங்கு வாழ்க்கையை மெல்ல மெல்ல கட்டமைத்தார்.
ஆனால், சமூகத்தின் பாகுபாடு தொடர்ந்தது. “ஒரு திருநங்கை இரவில் தனியாக நடந்தால், மக்கள் தவறாக புரிந்துகொள்கின்றனர்,” என்று அவர் வேதனையுடன் கூறுகிறார்.
ஒரு முறை, திரைப்படம் முடிந்து தனது நண்பருடன் நடந்து செல்லும்போது, ஒருவர் அநாகரிகமாக கேள்வி எழுப்பியது அவரை மனதளவில் பாதித்தது.
குடும்பத்துடன் மீண்டும் இணைதல்
சென்னைக்கு ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் திரும்பிய அனு, தனது குடும்பத்துடன் மீண்டும் இணைந்தார். ஆரம்பத்தில், பெற்றோர் அவரை ஏற்றுக்கொள்ள தயங்கினர். “என் மகன் இறந்துவிட்டான்,” என்று அவரது தாய் கோபத்தில் கூறியதாக அனு நினைவு கூர்கிறார்.
ஆனால், ஒரு விபத்துக்குப் பிறகு, அவரது தாய் அவரை மீண்டும் ஏற்றுக்கொண்டார். “நீ பெண்ணாகப் பிறந்திருந்தால் இப்படித்தான் இருந்திருப்பாய்,” என்று தாய் அன்புடன் கூறியது அனுவுக்கு ஆறுதல் அளித்தது. தங்கை உடனடியாக அவரை ஏற்றுக்கொண்டாலும், தம்பி மூன்று ஆண்டுகள் பேசாமல் இருந்தார்.
தந்தையுடனான உறவு இன்னும் முழுமையாக மலரவில்லை. “அப்பா என்னை ‘ஐயா’ என்று அழைத்து, என் தேவைகளை பூர்த்தி செய்கிறார், ஆனால் முகம் கொடுத்து பேசுவதில்லை,” என்று அனு கூறுகிறார்.
திடீரென அந்த உறுப்பை பிடிச்சு.. அதுவும், அந்த நேரத்துல..
அனுவின் வாழ்க்கையில், சமூகத்தின் பாகுபாடு ஒரு பெரிய தடையாக இருந்தது. “யாசகம் கேட்கும்போது, மதுக்கடைகளில் உடைகளை இழுத்து, இன்னும் சிலர் அந்த உறுப்பை இழுத்து.. அவமரியாதையாக பேசுவது வாடிக்கையாக இருந்தது, அந்த நேரத்தில் ஏண்டா பிறந்தோம் என்று கூட தோன்றும்” என்று அவர் கூறுகிறார்.
மும்பையில், பாதுகாப்பின்மை மற்றும் பாலியல் தொந்தரவு அவரை பலமுறை மனமுடையச் செய்தது. இருப்பினும், அவர் தன்னைச் சுற்றியுள்ள திருநங்கைகளுக்கு உதவி, அவர்களை கல்வியிலும் தொழிலிலும் முன்னேற ஊக்குவிக்கிறார்.
அவருடன் இருக்கும் நால்வர், ஃபேஷன் டிசைனிங், டெய்லரிங், அழகுகலை, மற்றும் ஐடி பயின்று வருகின்றனர். “படிப்பு மற்றும் தொழில் மூலம் முன்னேற வேண்டும்,” என்று அவர் இளைய திருநங்கைகளுக்கு அறிவுறுத்துகிறார்.
கனவும் இலக்கும்
அனுவின் மிகப்பெரிய கனவு, தமிழ் திரையுலகில் முன்னணி நடிகையாக வலம் வருவது. “ஒரு பெரிய நடிகையுடன், முக்கிய பாத்திரத்தில் நடிக்க வேண்டும்,” என்று அவர் ஆசைப்படுகிறார்.
திரைப்படங்களில் திருநங்கைகளுக்கு மரியாதையான பாத்திரங்கள் கிடைக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்புகிறார். மேலும், திருநங்கைகளுக்கான சட்டங்கள் மற்றும் இடஒதுக்கீடு மேம்பட வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறார்.
“ஒரு திருநங்கையின் தவறு, மொத்த சமுதாயத்தையும் பழி சுமக்க வைக்கிறது. சட்டங்கள் மாறினால், மக்களின் பார்வையும் மாறும்,” என்று அவர் நம்பிக்கை தெரிவிக்கிறார்.
மன உளைச்சல் மற்றும் நம்பிக்கை
அனு, வெளியில் சிரித்து பேசினாலும், உள்ளுக்குள் அழுது கொண்டிருப்பதாக கூறுகிறார். “எனது கண்ணீர், என் தலையணைகளுக்கு மட்டுமே தெரியும்,” என்று அவர் உருக்கமாக கூறுகிறார்.
ஆனால், இந்த வலிகளைத் தாண்டி, அவர் தனது சமுதாயத்திற்கு ஒளியாக விளங்க விரும்புகிறார். திருநங்கைகளின் கால் தடங்கள், மருத்துவம், காவல், நீதித்துறை உள்ளிட்ட பல துறைகளில் பதிய வேண்டும் என்று அவர் கனவு காண்கிறார்.
அனுவின் வாழ்க்கை, சவால்களுக்கு மத்தியில் தன்னம்பிக்கையுடன் முன்னேறும் ஒரு திருநங்கையின் உறுதியின் அடையாளம். திருநெல்வேலியின் சிறு கிராமத்தில் தொடங்கி, கோயம்புத்தூர், சென்னை, மும்பை என்று பயணித்து, மீண்டும் சென்னையில் தனது குடும்பத்துடன் இணைந்த அவரது பயணம், பலருக்கு உத்வேகமளிக்கிறது.
தமிழ் திரையுலகில் ஒரு முன்னணி நடிகையாக வலம் வர வேண்டும் என்ற அவரது கனவு, அவரது மன உறுதியையும், சமுதாயத்திற்கு அவர் அளிக்க விரும்பும் மரியாதையையும் பிரதிபலிக்கிறது.
அனுவின் கதை, திருநங்கைகளின் உரிமைகளுக்காகவும், சமூக ஏற்றுக்கொள்ளலுக்காகவும் தொடர்ந்து போராட வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது.
.jpg)
